Texte français :

J’ai compris cela, j’ai compris que tout ce qu’il cherchait espérait depuis un moment c’était de se faire descendre et pas seulement quand je l’ai vu rester là planté sur son cheval arrêté bien exposé au beau milieu de la route sans même se donner la peine ou faire semblant de se donner la peine de le pousser jusque sous un pommier, cet imbécile de petit sous-lieutenant se croyant obligé de faire comme lui, s’imaginant sans doute que c’était le dernier chic le nec plus ultra de l’élégance et du bon ton pour un officier de cavalerie sans se douter un instant des véritables raisons qui poussaient l’autre à faire ça c’est-à-dire qu’il ne s’agissait là ni d’honneur ni de courage et encore moins d’élégance mais d’une affaire purement personnelle et non pas même entre lui et elle mais entre lui et lui. J’aurais pu le lui dire, Iglésia aurait pu le dire encore mieux que moi. Mais à quoi bon. Je suppose qu’il devait être persuadé qu’il faisait là quelque chose d’absolument sensationnel et d’ailleurs pourquoi l’aurions nous détrompé puisque comme cela il mourrait au moins content béat même, mourant à côté de et comme un de Reixach, mieux valait donc qu’il le croie mieux valait donc qu’il soit idiot qu’il ne se demande pas ce qu’il y avait derrière ce visage à peine légèrement ennuyé légèrement impatient attendant nous faisant ou plutôt faisant au règlement du service en campagne et aux dispositions prescrites en cas d’attaque par avion volant bas et mitraillant la concession d’attendre jusqu’à ce qu’ils se soient éloignés et que nous sortions du fossé, se tournant légèrement sur sa selle un peu impatienté mais se contenant nous montrant ce visage toujours impénétrable dépourvu d’expression attendant simplement que nous soyons de nouveau à cheval tandis qu’ils disparaissaient pas plus gros que des points maintenant au-dessus de l’horizon, puis dès que nous fûmes en selle repartant poussant son cheval d’une imperceptible pression des jambes, le cheval se remettant semblait-il en marche de lui-même et toujours au pas naturellement sans précipitation sans lenteur non plus et pas nonchalamment non plus : simplement au pas.

La Route des Flandres, (Minuit, 1960, p. 14-15)

Texte traduit en géorgien par Ilia Gasviani :

მე ამას მივხვდი, მე მივხვდი რომ ის რასაც იგი ეძებდა რისი იმედიც ჰქონდა გარკვეული ხნიდან თავის სასიკვდილოდ გაწირვა იყო და არა მხოლოდ მაშინ მივხვდი როდესაც დავინახე თუ როგორ დარჩა იგი მანდ ცხენზე გაჭიმული გაშეშებული თითქოს საკუთარი თავი საგანგებოდ გამოუფენიაო პირდაპირ გზის შუაგულში თანაც ისე რომ არც კი გაისარჯა ან თავს აჩვენებდა რომ ირჯებოდა საიმისოდ რომ ცხენი ვაშლის ხის ქვეშ შეეგდო, ხოლო იმ ბრიყვს იმ ჩია უმცროს ლეიტენანტს რომელმაც თავი ვალდებულად ჩათვალა მასავით მოქცეულიყო, ალბათ წარმოედგინა რომ კავალერიის ოფიცრისთვის ეს იყო ელეგანტურობის ლაზათისა და კარგი ტონის nec plus ultra [1] ბოლო შტრიხი ისე რომ წამითაც არ უეჭვია ნამდვილ მიზეზებზე რომელნიც კაპიტანს ამგვარი ნაბიჯისკენ უბიძგებდნენ ანუ არ უეჭვია რომ აქ საქმე არ ეხებოდა არც ღირსებას არც გამბედაობას და მით უმეტეს არც ელეგანტურობას არამედ მხოლოდ და მხოლოდ პირად საქმეს ანგარიშს და ანგარიშს რომელიც უნდა გაესწორებინა არა ქალთან არამედ საკუთარ თავთან. მე შემეძლო ეს მეთქვა უმცროსი ლეიტენანტისთვის, იგლეზიას შეეძლო ეს ჩემზე ბევრად უკეთ ეთქვა მისთვის. მაგრამ არ ღირდა. მე ვფიქრობ იგი დარწმუნებული უნდა ყოფილიყო რომ ამით რაღაც აბსოლუტურად სენსაციურ რამეს სჩადიოდა და თანაც რატომ უნდა გამოგვეყვანა იგი ცდომილებიდან ვინაიდან ასე ხომ იგი კმაყოფილი კვდებოდა ნეტარებით აღსავსეც კი იყო, რაკი ეღირსა მომკვდარიყო დე რეიშაკის გვერდით და მომკვდარიყო როგორც ერთ-ერთი დე რეიშაკთაგანი, მაშასადამე ჯობდა მას ეს დაეჯერებინა მაშასადამე ჯობდა იგი ბოლომდე იდიოტად დარჩენილიყო საკუთარი თავისთვის არ ეკითხა თუ რა იმალებოდა ამ ოდნავ განაწყენებული ოდნავ მოუთმენელი მომლოდინე სახის უკან რომელიც მიდიოდა დათმობაზე ჩვენ წინაშე ან უფრორე სამხედრო-საველე წესდებისა და იმ ზომების წინაშე რომელნიც უნდა მიგვეღო საჰაერო თავდასხმის შემთხვევაში როცა მტრის თვითმფრინავის მცელავი ფრენისას ტყვიამფრქვევიდან ცეცხლს გვიხსნიდნენ და იცდიდა მანამ სანამ ისინი გაგვეცლებოდნენ და სანამ ჩვენ ამოვიდოდით სანგრიდან, უნაგირზე ოდნავ მოტრიალებული ცოტათი მოთმინებადაკარგული მაგრამ თავს ერეოდა გვიყურებდა ამ მუდამ გაქვავებული უმეტყველო სახით ელოდებოდა უბრალოდ იმას თუ როდის შევსხდებოდით ისევ ცხენებზე მაშინ როდესაც თვითმფრინავები ახლა უკვე პატარა წერტილებად რომ ქცეულიყვნენ ნელ-ნელა ქრებოდნენ ჰორიზონტის თავზე, შემდეგ როგორც კი ჩვენ ცხენებს მოვახტებოდით იგი ისევ განაგრძობდა გზას ცხენს შეუმჩნევლად უბიძგებდა ფეხებით და წინ გაიგდებდა, ცხენი თითქოს თავისითო ისევ დაიძვრებოდა ადგილიდან და ისევ ნაბიჯით განაგრძობდა გზას ბუნებრივია აუჩქარებლად არც ძალიან ნელა თუმცა არც ზანტად : უბრალოდ ნაბიჯით.

Traduction lue par Ilia Gasviani :

La traduction géorgienne de La Route des Flandres sera publiée par les Éditions Intelekti.